Ted van Lieshout (Theodorus Adrianus) werd op 21 december 1955 geboren in Eindhoven. Hij verloor zijn vader op jonge leeftijd.
Toen Ted negentien was, ging hij aan de kunstacademie van Amsterdam studeren. Rond diezelfde tijd bracht hij al zes van zijn gedichten uit in een debutantenbundel. Na zijn studie ging hij werken als illustrator en grafisch ontwerper. Hij maakte boekomslagen en tekeningen voor tijdschriften en kranten.
In 1984 kwamen zijn eerste gedichten en verhalen in de kinderkrant van Vrij Nederland te staan: De Blauw Geruite Kiel. Twee jaar later verschenen zijn eerste boeken en zijn eerste 'echte' gedichtenbundel Van verdriet kun je grappige hoedjes vouwen. Ook schreef hij scènes en liedjes voor televisieprogramma’s, zoals Het Klokhuis en Sesamstraat.
Ted heeft al een aantal prijzen gewonnen, waaronder de Theo Thijssenprijs voor zijn oeuvre.
Ted van Lieshout is dus een illustrator, een grafische ontwerper, dichter en schrijver. Hij gebruikt veel eigen ervaringen in zijn werk. Zijn gedichten zijn deels autobiografisch. In het boek Hou van mij, staat verzameld werk en heeft hij zelf geïllustreerd.
bron
Toen Ted negentien was, ging hij aan de kunstacademie van Amsterdam studeren. Rond diezelfde tijd bracht hij al zes van zijn gedichten uit in een debutantenbundel. Na zijn studie ging hij werken als illustrator en grafisch ontwerper. Hij maakte boekomslagen en tekeningen voor tijdschriften en kranten.
In 1984 kwamen zijn eerste gedichten en verhalen in de kinderkrant van Vrij Nederland te staan: De Blauw Geruite Kiel. Twee jaar later verschenen zijn eerste boeken en zijn eerste 'echte' gedichtenbundel Van verdriet kun je grappige hoedjes vouwen. Ook schreef hij scènes en liedjes voor televisieprogramma’s, zoals Het Klokhuis en Sesamstraat.
Ted heeft al een aantal prijzen gewonnen, waaronder de Theo Thijssenprijs voor zijn oeuvre.
Ted van Lieshout is dus een illustrator, een grafische ontwerper, dichter en schrijver. Hij gebruikt veel eigen ervaringen in zijn werk. Zijn gedichten zijn deels autobiografisch. In het boek Hou van mij, staat verzameld werk en heeft hij zelf geïllustreerd.
bron
Bekroningen Ted van Lieshout
Ted van Lieshout als kunstenaar
Weblog Ted van Lieshout
Op deze pagina staan een aantal gedichten van Ted van Lieshout.
Arno Kranenborg maakt in 2012 voor de NTR een documentaire over Ted van Lieshout:
Het uur van de wolf: Ik zal uw naam niet noemen
Het uur van de wolf: Ik zal uw naam niet noemen
Overzicht Ted van Lieshout
Leesbevordering, hoera! (25 Jaar Stichting Lezen)
Geschreven door Ted van Lieshout, 21 november 2013 op 03:53
Gisteren vierde de Stichting Lezen het 25-jarig bestaan in De Nederlandsche Bank. Het was spannend om erheen te gaan, want je kwam het gebouw niet in zónder paspoort en mét verborgen wapens. Je moest door een scanner, zoals bij het vliegveld, maar eenmaal erdoorheen was het avontuurlijke over en was het een locatie zoals elke andere: het was een mooi auditorium met een receptieruimte, en die hadden overal kunnen zijn, maar nu waren ze toevallig in het gebouw van De Nederlandsche Bank. Een van de sprekers zei dat het aan vakantie deed denken en een ander zei dat we op goud zaten, maar heel eerlijk gezegd heb ik locaties gezien die meer tot de verbeelding spraken, bijvoorbeeld vanwege culturele bagage. De Nederlandsche Bank is gewoon een kantoor zonder de suggestie, dat het wat anders is dan een kantoor.
We kregen na afloop een tasje mee met wat spulletjes erin, waaronder de nieuwe editie van het gratis verkrijgbare tijdschrift Lezen (zie plaatje), maar er had nog best een broodje goud bij gekund en dat werd ons in het geheel niet aangeboden. Wel opvallend en bijzonder was de hartelijke ontvangst door een van de directeuren van De Nederlandsche Bank, Frank Elderson.
De middag werd kundig en voorkomend gepresenteerd door Mieke van der Weij en geopend door voorzitter van Stichting Lezen Gerlien van Dalen. De lezing van minister Jet Bussemaker werd uitgesproken door een vervanger van wie ik verzuimde de naam op te schrijven, en daarna kwam de Amerikaanse emeritus hoogleraarStephen Krashen aan het woord, die betoogde dat bibliotheken zo ongeveer het allerbelangrijkst zijn bij leesbevordering. Hij bleek bij de toehoorders de meest tegenstrijdige reacties op te roepen: sommigen vonden hem slaapverwekkend, anderen gedreven, en weer anderen ijdel en ouwe koek opdissend.
Na de pauze kwam het hoogtepunt in de vorm van drie korte, bevlogen lezingen van respectievelijk Alexander Rinnooy Kan (die een pleidooi hield voor het korte verhaal), Jan Terlouw en Simon van der Geest, die vertelden over de rol die lezen in hun leven speelde. De eerste twee excelleerden doordat ze gepokt en gemazeld zijn in het lezingen geven en toch niet sleets overkwamen, en de laatste hield een vlammend betoog over het recht van kinderen om te mogen verdwalen, een standpunt dat ik zelf ook wel eens heb uitgedragen, en ik stond dan ook voor de volle honderd procent achter de oproep van Simon om kinderen boeken te gunnen die uitdagen tot het verleggen van grenzen. En grenzen verleggen, zo zei Simon, is jezelf toestaan om te verdwalen. – Yes!
Daarna kwam voorleeskampioen Mees aan de beurt, die een soort troonrede voorlas waarin een samenwerkingsverband tussen de Stichting Lezen en Kinderpostzegels werd aangekondigd met betrekking tot de verstrekking van boeken aan kleine scholen, en de middag werd afgesloten door prinses Laurentien, die erop hamerde dat je kinderen wel dyslectisch kunt noemen en dan vervolgens afschrijven, maar dat in werkelijkheid alle kinderen kunnen leren lezen en schrijven, mits ze de juiste begeleiding krijgen.
De middag werd afgesloten met een receptie die er gezellig aan toe ging. Er waren heeel veeel mensen die ik nooit eerder had gezien, waaronder opvallend veel mannen in pakken. Opmerkelijk was dat wel, want in de praktijk van het leesbevorderen zie je nóóit mannen in pakken. Maar ze zíjn er dus wel! Gelukkig.
We kregen na afloop een tasje mee met wat spulletjes erin, waaronder de nieuwe editie van het gratis verkrijgbare tijdschrift Lezen (zie plaatje), maar er had nog best een broodje goud bij gekund en dat werd ons in het geheel niet aangeboden. Wel opvallend en bijzonder was de hartelijke ontvangst door een van de directeuren van De Nederlandsche Bank, Frank Elderson.
De middag werd kundig en voorkomend gepresenteerd door Mieke van der Weij en geopend door voorzitter van Stichting Lezen Gerlien van Dalen. De lezing van minister Jet Bussemaker werd uitgesproken door een vervanger van wie ik verzuimde de naam op te schrijven, en daarna kwam de Amerikaanse emeritus hoogleraarStephen Krashen aan het woord, die betoogde dat bibliotheken zo ongeveer het allerbelangrijkst zijn bij leesbevordering. Hij bleek bij de toehoorders de meest tegenstrijdige reacties op te roepen: sommigen vonden hem slaapverwekkend, anderen gedreven, en weer anderen ijdel en ouwe koek opdissend.
Na de pauze kwam het hoogtepunt in de vorm van drie korte, bevlogen lezingen van respectievelijk Alexander Rinnooy Kan (die een pleidooi hield voor het korte verhaal), Jan Terlouw en Simon van der Geest, die vertelden over de rol die lezen in hun leven speelde. De eerste twee excelleerden doordat ze gepokt en gemazeld zijn in het lezingen geven en toch niet sleets overkwamen, en de laatste hield een vlammend betoog over het recht van kinderen om te mogen verdwalen, een standpunt dat ik zelf ook wel eens heb uitgedragen, en ik stond dan ook voor de volle honderd procent achter de oproep van Simon om kinderen boeken te gunnen die uitdagen tot het verleggen van grenzen. En grenzen verleggen, zo zei Simon, is jezelf toestaan om te verdwalen. – Yes!
Daarna kwam voorleeskampioen Mees aan de beurt, die een soort troonrede voorlas waarin een samenwerkingsverband tussen de Stichting Lezen en Kinderpostzegels werd aangekondigd met betrekking tot de verstrekking van boeken aan kleine scholen, en de middag werd afgesloten door prinses Laurentien, die erop hamerde dat je kinderen wel dyslectisch kunt noemen en dan vervolgens afschrijven, maar dat in werkelijkheid alle kinderen kunnen leren lezen en schrijven, mits ze de juiste begeleiding krijgen.
De middag werd afgesloten met een receptie die er gezellig aan toe ging. Er waren heeel veeel mensen die ik nooit eerder had gezien, waaronder opvallend veel mannen in pakken. Opmerkelijk was dat wel, want in de praktijk van het leesbevorderen zie je nóóit mannen in pakken. Maar ze zíjn er dus wel! Gelukkig.
Hou van mij - Ted van Lieshout
Boekje open
Hoe ga ik open als een boek?
Ik wil mezelf eens lezen,
bladeren en kijken
hoeveel pagina's ik tel.
Of ik een sprookje ben
of meer een studieboek.
Zou ik mij kopen?
Lenen bij de bieb?
Alleen stiekem lezen
hoe ik afloop en zachtjes
terugzetten in de kast?
Boekje open
Hoe ga ik open als een boek?
Ik wil mezelf eens lezen,
bladeren en kijken
hoeveel pagina's ik tel.
Of ik een sprookje ben
of meer een studieboek.
Zou ik mij kopen?
Lenen bij de bieb?
Alleen stiekem lezen
hoe ik afloop en zachtjes
terugzetten in de kast?
Zo maar een gedichtje en een tekstje en uit het schitterende boek Hou van mij van Ted van Lieshout. Hij maakt eigenlijk niet eens boeken speciaal voor kinderen, maar hij kijkt als volwassen schrijver, dichter en kunstenaar door de ogen van een kind naar de wereld.
Een mooi, vindingrijk en lekker lijvig boek met ernstige en lichte, grappige en zware gedichten. Achterin staan nog niet eerder gepubliceerde beeldsonnetten. Gedichten, waarbij de woorden en het rijm zijn vervangen door afbeeldingen: dropjes, schelpen, luciferhoutjes, dobbelstenen, kurken, appels en ballonnen.
Een boek om steeds weer opnieuw te pakken, naar te kijken, in te bladeren en te genieten.
Een boek, waar ik blij van wordt en dus een boek om te hebben.
Bron
Een mooi, vindingrijk en lekker lijvig boek met ernstige en lichte, grappige en zware gedichten. Achterin staan nog niet eerder gepubliceerde beeldsonnetten. Gedichten, waarbij de woorden en het rijm zijn vervangen door afbeeldingen: dropjes, schelpen, luciferhoutjes, dobbelstenen, kurken, appels en ballonnen.
Een boek om steeds weer opnieuw te pakken, naar te kijken, in te bladeren en te genieten.
Een boek, waar ik blij van wordt en dus een boek om te hebben.
Bron
Interview met Ted van Lieshout bij de bekroning van zijn boek 'Driedelig paard' met de Woutertje Pieterse Prijs 2012 (1 maart 2012, De Balie, Amsterdam)
Ted van Lieshout vertelt over zijn boeken en de kinderboekenweek.
Ted van Lieshout zingt zijn gedicht: Een lichtblauw kleurpotlood uit de gedichtenbundel 'Hou van mij'